Avamda martı bokları ve gübreler tebessüme işaret
benim bir mekanım olmadı hiç.
ibadetim hep farklı camiilerde
bu aitsizlik duygusu tiksinç.
sen sevincini denizi izlerken,daha rahat gizliyorsun
Avamda bok çukurları,ölü tramvaylar ve de illa ki susam karşıtı simitçiler.
Elimizi ayağımızı çekelim mi diye diye,daha çok kavradık herşeyi.
bu tadın,bir başka benzeri de anneannemin ölmeden önceki son bir ayında bulmuştum.
ten kanserken kanser kokuyor.
Ben seni öyle çok seviyorum ki birtağnem
-gece çalan ev telefonları daha alıştıra alıştıra veriyor ölüm haberlerini artık.
Yani,sen varsın diye belki,ben her hüzne geç alışıyorum.
Ki ben zaten,avam/ı demin kaçırdığım o siyahi trenle terk edecektim.
Onun dışında da iyilik sağlık işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder